Cultuureducatieveld in Vlaanderen

Goed nieuws over cultuureducatie uit Vlaanderen; en daar word ik blij van! Terwijl heel België op een regering wacht, timmert Vlaanderen aan zijn cultuur- en cultuureducatiebeleid. Sinds haar aantreden is Joke Schauvliege, minister van Leefmilieu, Natuur en Cultuur, met deskundigen uit de culturele sector in gesprek over haar beleid. Via het zogenoemde Cultuurforum 2020 zijn er bijeenkomsten met diverse werkgroepen, waaronder een voor cultuureducatie.

Niet alleen startte Schauvliege dit forum, ook gaf zij vanuit haar beleid opdracht tot de studie 'Veldtekening cultuureducatie'. Toen ik die in handen kreeg, bladerde ik eerst wat, maar begon al snel geboeid te lezen. Het is een degelijke, beschrijvende studie die uitgaat van de vraag: 'welke spelers bieden cultuureducatie aan in een niet-formele context, en hoe doen ze dat?' Vanuit de aanbodkant gaat de publicatie in op een groot aantal onderwerpen, zoals de maatschappelijke voedingsbodem voor cultuureducatie, de groei van cultuureducatief aanbod, de zich ontwikkelende netwerken, de opleiding van leraren, en de op handen zijnde veranderingen van het deeltijdskunstonderwijs (te vergelijken met onze lokaal gesubsidieerde instellingen voor kunsteducatie).

De integrale studie met onderzoeksresultaten, SWOT-analyse, conclusies en aanbevelingen vormt de basis voor een nog te verschijnen beleidskader cultuureducatie van de ministers Joke Schauvliege (cultuur) en Pascal Smet (onderwijs). Het lijkt me dat zij voor scholen snel een oplossing moeten vinden voor de wettelijk vastgestelde 'maximumfactuur': voor het organiseren van activiteiten mogen scholen ouders om een bijdrage vragen. Die bijdrage mag echter niet hoger zijn dan een wettelijk vastgesteld maximumbedrag. Scholen en leerkrachten zijn daardoor terughoudender dan ze zouden willen als het gaat om het organiseren van culturele en educatieve activiteiten.
Wat mij dan positief stemt is de grote aandacht voor cultuureducatie in de cultuur- en jeugdsector en de plaats ervan in het Vlaamse culturele bestel (56,8% van de instellingen werkt daaraan). En ook dat er in de nabije toekomst meer instellingen dan nu al het geval is cultuureducatie willen aanbieden (65,1%). Wel valt me op dat er maar weinig informatie- en expertise-uitwisseling is, ondanks dat negen van de tien instellingen met een cultuureducatief aanbod met elkaar samenwerken.

Veel aanbevelingen die ik lees, zie ik ook terug in de junibrief van Halbe Zijlstra aan de Kamer, zoals aandacht voor het onderwijs, professionalisering van de educatiefunctie van culturele instellingen, uitwisseling van informatie en kennis, en aandacht voor evaluatie en monitoring van de kwaliteit van cultuureducatieve processen. Naast meer geld, een wens van bijna elke sector, wil de cultuursector voorts een expertisenetwerk oprichten om van elkaar te leren. De LinkedIn groep die Cultuurnetwerk Nederland modereert wordt daarbij als voorbeeld aangehaald.

Ik vind het meer dan de moeite waard om het ene beleid eens met het andere te vergelijken. Wat doen wij goed, wat doet Vlaanderen beter en wat kunnen we nog meer van elkaar leren voor een cultuur(educatie)rijke toekomst? Reacties van Nederlandse en Vlaamse zijde zijn welkom!

Zie voor reacties het Netwerk Cultuureducatie op Linked In.