Klikken of bewegen voor cultuur?

Vandaag ga ik nieuwerwets actie voeren: ik teken online een petitie voor de bibliotheken en bevestig met een opgestoken 'vind ik leuk duimpje' op Facebook dat ook ik graag de culturele kaalslag wil stoppen. Ik word lid van de Partij voor de kunst en stuur daarna een mail naar een collega zodat hij ook aangespoord wordt om mee te doen. Stemmen anno 2010? Ik stuur een sms en als ik een actie wil aankondigen blader ik door naar de actiewebsite. In het internettijdperk is actie voeren nog steeds een noodzaak. De methode is nu niet de barricade maar in de meeste gevallen een muisklik.

Gelukkig heb ik deze week kunnen zien dat een discussie op LinkedIn mensen écht in beweging brengt. De oproep om een inwerkcursus te maken voor onze staatssecretaris via dit platform, bracht een groot aantal mensen naar Utrecht. Ik vind deze actiebereidheid heel bijzonder - mensen laten zien dat ze niet alleen digitaal druk zijn maar ook echt iets willen doen! Een mooi voorbeeld is ook de fondsenwerving online. Mocht je zelf niet links of rechts aan cultuur doen maar wel genoeg geld hebben, dan kies je via voordekunst.nl een project om te ondersteunen.

Deze week heb ik de Betekenis van kunst en cultuur in het dagelijks leven gelezen. Dit goed onderbouwde en representatieve rapport van Motivaction bevestigt het idee dat ik al had. Het draagvlak voor kunst en cultuur is breed, heel veel breder dan politici ons doen geloven. En heus niet alleen voor hoge vormen ervan, maar ook voor nieuw en alledaags. Bijna negen van de tien Nederlanders vinden dat kunst en cultuur 'voor iedereen' is en vier van de vijf vinden het belangrijk dat er kunstenaars zijn. Blij verrast was ik te lezen dat een ruime meerderheid van de Nederlanders de totale rijksuitgaven aan kunst en cultuur helemaal niet te hoog vindt. Met name als het gaat om de ontwikkeling van kinderen is het draagvlak voor subsidiëring onder de Nederlandse bevolking zeer groot. 93% vindt het belangrijk dat kinderen opgroeien met kunst en cultuur!

En als het schreeuwen, muisklikken, praten en doen niet meer helpt, kunnen we ons protest letterlijk op het lijf tekenen zoals Leon Riekwell deed.