'Wie wil overleven, hetzij op papier, hetzij in andere vormen, moet met ideeën komen en daar een community op bouwen', aldus columniste Elsbeth Etty in de NRC van 9 april jl. over het papieren einde van de literaire bladen. En schrijver Atte Jongstra verzucht: 'Het literaire tijdschrift als papieren verschijningsvorm heeft zijn tijd gehad. Wat was het duur om te maken, wat was het vaak voor de kat z'n kut. En wat had je weinig contact met zo’n kat. […] Een community vormen is altijd de wezenlijke bedoeling van het literaire tijdschrift geweest: het delen van ins en outs op een specifiek of algemeen literair gebied. Geestverwantschap tussen schrijvers en lezers.'
Met dit bericht in mijn hoofd las ik het onlangs verschenen, weinig toegankelijke, advies 'Netwerken van betekenis' van de Raad voor Cultuur. De netwerkcultuur is de laatste jaren flink gegroeid, aldus de Raad, dankzij de mogelijkheden van en de belangstelling voor nieuwe media. LinkedIn, Facebook en Twitter zijn populair en mensen delen meningen over politiek en dagelijks ervaringen op vele internetfora. Miljoenen internetgebruikers vormen online gemeenschappen waarin gezamenlijke opinievorming centraal staat. Door digitale informatie-uitwisseling is het genereren van betekenis – in de zin van inhoud en waarde – een zaak geworden voor alle maatschappelijke domeinen. En daar liggen meer dan ooit mogelijkheden voor culturele instellingen om waarde toe te voegen en te ontvangen. De cultuursector zou zich dan ook expliciet moeten richten op het inspireren, organiseren en faciliteren van betekenisketens in sociaal-culturele netwerken.
Ik zal het advies van de Raad nog eens lezen om de betekenis ervan te toetsen aan wat wij in de dagelijkse praktijk doen. Door te werken met digitale en fysieke kennisnetwerken, onderzoeken we manieren om kennis te produceren en te spreiden en passen die ook toe. Heel gericht maken we kennis over cultuureducatieve processen bruikbaar en geven die betekenis. Voor de nabije toekomst denk ik aan de vorming van kennisketens voor verschillende groepen van kennisnetwerken bestaande uit algemene informatie én verdieping en vernieuwing. Daar kom ik op terug, maar voor nu geldt: ja, wij cultuurnetwerken, en jij….?
Met dit bericht in mijn hoofd las ik het onlangs verschenen, weinig toegankelijke, advies 'Netwerken van betekenis' van de Raad voor Cultuur. De netwerkcultuur is de laatste jaren flink gegroeid, aldus de Raad, dankzij de mogelijkheden van en de belangstelling voor nieuwe media. LinkedIn, Facebook en Twitter zijn populair en mensen delen meningen over politiek en dagelijks ervaringen op vele internetfora. Miljoenen internetgebruikers vormen online gemeenschappen waarin gezamenlijke opinievorming centraal staat. Door digitale informatie-uitwisseling is het genereren van betekenis – in de zin van inhoud en waarde – een zaak geworden voor alle maatschappelijke domeinen. En daar liggen meer dan ooit mogelijkheden voor culturele instellingen om waarde toe te voegen en te ontvangen. De cultuursector zou zich dan ook expliciet moeten richten op het inspireren, organiseren en faciliteren van betekenisketens in sociaal-culturele netwerken.
Ik zal het advies van de Raad nog eens lezen om de betekenis ervan te toetsen aan wat wij in de dagelijkse praktijk doen. Door te werken met digitale en fysieke kennisnetwerken, onderzoeken we manieren om kennis te produceren en te spreiden en passen die ook toe. Heel gericht maken we kennis over cultuureducatieve processen bruikbaar en geven die betekenis. Voor de nabije toekomst denk ik aan de vorming van kennisketens voor verschillende groepen van kennisnetwerken bestaande uit algemene informatie én verdieping en vernieuwing. Daar kom ik op terug, maar voor nu geldt: ja, wij cultuurnetwerken, en jij….?
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten